تعاليم دين مقدس اسلام به ما مي آموزد كه انسان ها داراي ارزش و احترام مي باشند و به ويژه انسان مؤمن و خداترس و با تقوا داراي احترام ويژه اي مي باشد و در روايتي مي خوانيم:« ارزش انسان با ايمان از حرمت و احترام كعبه بيشتر است».

و اگر انسان سخن محرمانه اي را كه مربوط به مسلماني باشد فاش كند در حق او خيانت كرده است و بايد از او  رضايت بخواهد زيرا در حقيقت حقي را از او پايمال كرده است.

در روايات آمده است كه آبروي مؤمن مانند مال و جان او داراي حرمت است و هر كاري كه باعث ريختن آبروي او گردد از گناهان بزرگ و سنگين شمرده شده است. به همين خاطر است كه گناهاني مانند غيبت و تهمت كه آبروي افراد را در معرض خطر قرار مي دهد در دين اسلام و قرآن و روايات به شدت مورد نهي و سرزنش واقع شده اند و تجسس از حال مردم و كشف اسرار آنان و حتي سوء ظن و بدبيني در مورد آنان ممنوع و حرام و گناه مي باشد. ممكن است از انسان در پنهان گناه و خطايي سر بزند كه وقتي به خود بيايد و متوجه شود پشيمان مي گردد و عذر تقصير به پيشگاه خداوند مي آورد و بدين ترتيب آثار بد و عواقب سوء آن با توبه و پشيماني و جبران خطا برطرف مي گردد و افشا و آشكار كردن آن توسط ديگران باعث ترويج و تبليغ گناه و خدشه دار شدن دامان اجتماع و باعث بدبيني و ايجاد اخلال و خدشه در روابط بين افراد اجتماع مي گردد و اجتماعي كه از نظر اسلام افرادش بايد به يكديگر اطمينان داشته باشند و نسبت به هم خوش بين باشند، صحنه بدبيني و عدم اعتماد مي گردد و نظام چنين اجتماعي از هم گسيخته مي گردد و اين كار بر همه جنبه هاي اجتماعي و فرهنگي و اقتصادي و سياسي و امنيتي اجتماع اثر بد و ناپسند دارد. درست به همين خاطر است كه در اسلام بر پنهان كردن و پوشيده داشتن گناه و تظاهر نكردن به آن و آشكار نساختن از تأكيد فراوان شده و در قرآن كريم مي فرمايد: «ان الذين يحبون ان تشيع الفاحشه في الذين امنوا لهم عذاب اليم في الدنيا والاخره؛ كساني كه انتشار زشتي ها را در ميان اهل ايمان دوست مي دارند، در دنيا و آخرت دچار عذاب دردناك مي گردند» (نور، آيه 19).

يعني حتي ميل به شيوع و انتشار گناهان و زشتي ها تا چه رسد به ترويج و نشر آن انسان را سزاوار عذاب الهي مي كند و ريختن آبروي مردم و آشكار ساختن گناهان پوشيده و عيب هاي مخفي و پنهان آنها، اقدامي عملي در انتشار گناهان و منكرات در اجتماع است كه عاقبت آن دچار شدن به عذاب خداوند است.