منبع: نورپرتال (www.noorportal.com)
پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله فرمود: جبرئيل به من گفت: اي محمد عش ما شئت فانك ميت؛ هرچه مي خواهي زندگي كن، عاقبت ميرنده هستي؛ عمر جاويد براي كسي نيست. و احب من شئت فانك مفارقه؛ هركه را دلت مي خواهد دوست داشته باشي دوست داشته باش، اما اين را هم بدان كه از او جدا مي شوي. معلوم است كه در زير اينها چه مستتر است؛ يعني پس انسان بايد كسي را دوست داشته باشد كه از او جدا نمي شود. اين حساب را داشته باش، هر كه را مي خواهي دوست داشته باشي دوست داشته باش، اما بدان كه تو از همه اينها جدا مي شوي؛ فقط يك حقيقت است كه از او جدا نمي شوي. اعمل ما شئت فانك ملاقيه؛ هرچه مي خواهي عمل كني بكن، اما اين را هم بدان كه تو به عمل خود خواهي رسيد و با عمل خودت در يك وقتي ملاقات خواهي كرد. بعد فرمود: جبرئيل به من فرمود: شرف المؤمن صلاته الليل و عزه كف الاذي عن الناس؛ شرافت مؤمن در نمازي است كه شب مي خواند و عزت مؤمن در اين است كه اذيتش به هيچ انساني نرسد.
امام صادق عليه السلام فرمود: ان البيوت التي يصلي فيها بالليل بتلاوة القرآن تضيي لاهل السماء كما تضيئ نجوم السماء لاهل الارض؛ خانه هايي كه در آن خانه ها شب خيزي براي نماز شب مي شود و قرآن تلاوت مي شود، براي مردم آسمانها آنچنان مي درخشد كه ستارگان براي مردم زمين.
در قرآن كريم در آيات مختلفي به اين موضوع (اشاره شده است) در اواخر همين سوره ''ياايها المزمل'' باز به موضوع مي رسيم. در سوره والذاريات فرمود: «كانوا قليلا من الليل ما يهجعون؛ ''كمي از شب را هجوع مي كنند. (ذاريات/ 17)» اين همان «قم الليل الا قليلا؛ شب را به پا خيز مگر اندكي (مزمل/2)» است. كمي از شب را آرام در بستر خود مي خوابند.
در سوره حم سجده آيه 16 مي خوانيم: «تتجافي جنوبهم عن المضاجع يدعون ربهم خوفا و طمعا»؛ يعني پهلوشان در بسترها آرام نمي گيرد، جا خالي مي كند از بسترها، پي در پي از اين پهلو به آن پهلو مي شوند و دائما خداي خود را مي خوانند، يا از روي خوف يا از روي طمع.
در حديث ديگري خطاب به يكي از پيغمبران الهي هست: يا داود! كذب من يزعم انه يحبني فاذا جن عليه الليل نام عني؛ اي داود! دروغ مي گويد آن كسي كه ادعا مي كند من را دوست دارد، ولي همينكه شب بر او پرده مي افكند مي خوابد. يعني اگر عاشقي باشد و معشوقي، آيا امكان دارد تا موقع خلوت با معشوق رسيد، برود بخوابد؟ معلوم است كه اين، عاشق نيست. عاشق هميشه در پي فرصت است كه يك خلوتي پيدا كند و از آن خلوت استفاده كند و با معشوق خودش سرگرم باشد. براي يك مؤمن بهترين وقت خلوت همان دل شب است كه همه مردم خوابيده اند. اگر او هم رفت خوابيد پس دروغ مي گويد كه ادعاي محبت من را مي كند. معلوم مي شود كه انسي با من ندارد. خدا كه بهتر از همه مي داند. مقصود از اين حديث اين است كه انسان خودش بداند اگر چنين ادعايي مي كند، ادعاي كاذب و دروغي است.