آنچه از آموزه‏هاى اسلامى برمى‏آيد اين است كه دوره‏ى نوجوانى مهم‏ترين دوره‏ى شكل‏گيرى شخصيت آدمى است. بيشترين توصيه‏ها درباره‏ى مراقبت، آموزش وتربيت دينى فرزندان مربوط به همين دوره است .به سبب اهميت دوران كودكى و نوجوانى و به ويژه نقش بسيار حساس دوران نوجوانى در هويت‏يابى و شكل‏گيرى شخصيت انسان است كه به هيچ‏وجه نمى‏توان فرد را به حال خود واگذاشت و از اين روست بيشترين كمك كسانى كه درصدد دگرگون كردن ماهيت و هويت فرهنگى، اخلاقى و ديني يك جامعه‏اند، مصروف اين قشر مى‏گردد. به همين دليل، نمى‏توان به بهانه‏ى «عقلانيت»، از تربيت دينى و اخلاقى دست كشيد و به ديگران فرصت داد تا از اين زمينه بيشترين استفاده را ببرند. هر جامعه‏اى هر چند صداى آزادى‏خواهى و عقلانيت او عرش‏گستر باشد، به خود اجازه نمى‏دهد كه در برابر چنين وضعيتى منفعل و خاموش بنشيند. دكتر اوئن كلن،رئيس بخش مطالعات مذهبى انيستيتو سالسكن انگلستان، در اين باره گفتار جالبى دارد؛ وى در كنفرانس «آموزش دينى در بستر تعامل اديان» مى‏گويد»:

« ما درباره‏ى امور ديگر مثل مطالعه‏ى روزنامه، مشاهده‏ى تلويزيون، لباس، غذا و كاربرد زبان دلخواه و ديدگاه سياسى، در زندگى كودكان مداخله مى‏كنيم، چگونه درباره‏ى مذهب اين دخالت را نپذيريم؟

از اين رو، هم نَفس برنامه‏هاى تربيت دينى و هم اصل الزام نوجوان، امرى منطقى به نظر مى‏رسد؛ زيرا اين چيزى جز ره‏نمودن فرد به هدايت و كمك به شكوفايى درست استعدادها و قابليت‏هاى فطرى و نيز بازداشتن او از انحرافات و كج‏روى‏ها نيست.