توانايى اطلاع بر برخى از امور غيبى و خبر دادن از آنها، اختصاص به معصومين(ع) ندارد؛ بلكه افراد ديگرى نيزممكن است با تحصيل برخى از مقدمات، بتوانند از امور غيبى خبر دهند؛ برخى از راه تهذيب نفس و صفاى باطن وبعضى نيز از راه رياضت‏هاى مختلف ديگر و...

    ولى بايد توجه داشت كه حيطه آگاهى اين افراد، يكسان نيست و از جهات مختلف با يكديگر تفاوت دارد و از نظر دسترسى به خبرها براى هر كدام، محدوديت‏هايى وجود دارد.

    آنچه كه علم غيب پيامبران و امامان معصوم(ع) را از ديگران ممتاز مى‏كند، گستردگى آن است. هم چنين علوم آنان متصل به وحى است و به اخبارى دسترسى دارند كه از راه‏هاى ديگر دسترسى به آن امكان ندارد؛ مثلاً خبر از قيامت وبهشت و دوزخ و خبر از عوالم عينى مانند عالم ملائكه و...

    تفاوت ديگر، مصون بودن خبرهاى غيبى ائمه از خطا و اشتباه است، برخلاف خبرهاى غيبى ديگران كه بنا به تأثيرات برخى از موجودات (مانند اجنه و شياطين) ممكن است مشتمل بر خطا و اختلال باشد.

    نكته ديگرى كه توجه به آن لازم است، آن كه دلايل اثبات امامت امامان معصوم(ع) تنها به خبرهاى غيبى آنان منحصر نيست؛ بلكه اين گونه خبرها از جمله كرامات آنان محسوب مى‏گردد. مبناى كلامى اثبات نبوت و امامت، ادله قاطع و استوارى است كه در جاى خود مطرح است.

علم به غيب، موهب الهي است كه به كساني داده مي شوند كه با انجام دستورات شرعي و تبعيت كامل از پيامبر اكرم (ص) و ائمه اطهار (س) به مقام قرب مي رسند. هر انساني كه به مقام قرب الهي رسيد. عنداللهي مي شود و به ميزان بهره اي كه از معنويات و قرب دارد، به علم غيب نيز دسترسي دارد. بله بسياري از بزرگان ما به اين مقام رسيده اند. مرحوم آيت الله حسنعلي اصفهاني (نخودكي) و مرحوم رجبعلي خياط نمونه هاي اين افراد هستند. آنها نيز بر اساس وظيفه و تكليفي كه داشته اند مردم را از برخي حقايق آگاه مي كردند و راه را از چاه نشان مي دادند.

البته، علم اين بزرگان به آينده و بر حذر داشتن مردم از برخي كارها؛ با عنايت به بحث قضا و قدر الهي و اختيار انساني است.

توجه به اين نكته نيز ضروري است كه اين بزرگواران، تنها بر اساس تكليف الهي خود، عمل مي كنند و تحت تاثير هوا و هوس نيستند: اگر در جايي به علم غيب خود رجوع مي كنند و كساني را از كاري بيم مي دهند يا اگر در مواقعي سكوت مي كنند و هيچ نمي گويند تنها بر اساس وظيفه اي است كه بر دوش خود حس مي كنند.