از آنجائي كه وظيفه ماتشبه به آن حضرت ( ارواحنا له الفداء) وآباء واجداد طاهرين ايشان ( صلوات الله عليهم اجمعين)و پيمودن راه آنان است ما بايد در همه حال سرباز آماده باش آن حضرت بوده و همواره در خدمت ايشان باشيم. اين مسأله را آيه 200 سوره آل عمران بيان فرموده: «يا ايها الذين امنوا اصبروا و صابروا و رابطوا و اتقواللّه لعلّكم تفلحون؛ اى كسانى كه ايمان آوردهايد، صبر كنيد و يكديگر را به صبر واداريد و مرابطه نماييد و تقوا و خداترسى را پيشه سازيد، باشد كه رستگار شويد».
امام باقر(عليه السلام) در تفسير اين آيه شريفه مىفرمايند: «صبر كنيد بر اداى فرايض (يعنى در انجام تكاليف الهى استقامت داشته باشيد) و در برابر دشمنان پايدارى كنيد و با امامتان (كه انتظارش را مىكشيد) مرابطه نماييد»، (كتاب الغنية، شيخ مفيد، ص 105)
مرابطه با امام زمان(عجل الله تعالي فرجه الشريف) يعنى خود را به رشته ولايت او بستن و بر خدمت و پيروى و يارى او گردن نهادن و اين يكى از اركان ايمان است كه آدمى خود را به امام خويش مربوط سازد و از او جدا نشود. همچنين بايد كارهايى انجام دهيم كه آن حضرت و اصحابشان انجام مىدهند.
قرآن راجع به حضرت مهدى(عجل الله تعالي فرجه الشريف) و اصحاب ايشان مىفرمايد: «الذين ان مكنّاهم فى الارض اقاموا الصلوة وآتوا الزكاة و امروا بالمعروف و نَهَوْ عن المنكر؛ كسانى كه اگر در زمين به آنان توانايى دهيم نماز را بپا داشته و زكات (به مستحق) بخشيده و به معروف امر نموده و از منكر نهى كنند»، (حج، آيه 41).
امام باقر(عليه السلام) در تفسير اين آيه مىفرمايند: «اين آيه براى آل محمد است؛ يعنى، مهدى(عجل الله تعالي فرجه الشريف) و اصحاب او»، (تفسير قمّى، ج 2، ص 87). در نتيجه اگر ما هم مىخواهيم از اصحاب و ياران آن حضرت باشيم، بايد به اين امور اهتمام ورزيم.
خوب است بدانيم؛ امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) شديدا به شيعيان خود عشق مىورزند. بلكه علاقه آن حضرت به شيعيان و دوستانشان خيلى بيشتر از علاقهاى است كه ما نسبت به آن حضرت داريم. آن حضرت همواره به شيعيان خود دعا مىكنند. از آن حضرت نقل شده است: «انا غير مهملين لمراعاتكم ولاناسين لذكركم؛ ما هرگز در رعايت احوال شما كوتاهى نمىكنيم و شما را از ياد نمىبريم»، (بحارالانوار، ج 53، ص 174).
لذا وظيفه ما جلب رضايت آن بزرگوار مىباشد. آنچه در روايات زياد سفارش شده است انتظار فرج است و بايد ارتباط معنوى خود را با امام زمان(عجل الله تعالي فرجه الشريف) با عمل به دستورات آن حضرت و انتظار فرج به معناى واقعى ثابت و مستدام نگه داريم. از اين رو بسيار بجاست كه خصوصيات منتظر واقعى حضرت مهدى(عجل الله تعالي فرجه الشريف) را بدانيم و سپس آن را در خود عملى كنيم بنابراين در مورد پاسخ به پرسش شما بايد به بيان خصوصيات منتظر واقعي آن حضرت پرداخت.
منتظر واقعى مهدى(عجل الله تعالي فرجه الشريف) بايد چندين خصوصيت داشته باشد:
1- عمل به تكاليف دينى منتظر واقعى بايد تمام وظايف دينى و احكام الهى را انجام دهد. حتي اگر اين وظيفه نماز نخواندن يا روزه نگرفتن باشد (همان گونه كه براي خانم ها در اوقات خصوصي چنين قرار داده شده).
2- محزون بودن به علت محروم بودن از زيارت آن وجود مبارك «عزيز على ان ارى الخلق و لاترى و لا اسمع لك حسيساً و لا نجوى...؛بر من گران است كه خلق را ببينم و تو ديده نشوى و سخن آشكار و پنهان تو را نشنوم»، (دعاى ندبه).
3- براى تقويت ارتباط هر روز صبح «دعاى عهد» را بخوانيم.
4- انتظار فرج آن حضرت را در دل و ظاهر جلوهگر كنيم. در روايات متعدد داريم كه در زمان غييبت امام زمان(عجل الله تعالي فرجه الشريف) بهترين اعمال انتظار فرج است اينجا نياز به توضيح دارد كه چرا بهترين اعمال انتظار فرج است. فرج؛ يعنى، نصرت و پيروزى و گشايش و مقصود نصرت و پيروزى حكومت عدل علوى بر حكومتهاى كفر و شرك و بى داد است پيروزى عدل گسترى كه به رهبرى امام عصر(عجل الله تعالي فرجه الشريف) تشكيل مىگردد بنابراين انتظار فرج يعنى انتظار تحقق يافتن اين آرمان بزرگ و جهانى است. منتظر حقيقى كسى است كه حقيقتا خواهان تشكيل چنين حكومتى باشد و اين خواسته آن گاه جدى و راست است كه شخص منتظر عامل به عدل و گريزان از ستم و تباهى باشد و گرنه انتظار فرج در حد يك ادعا و شعار بى محتوا باقى خواهد ماند. ازاينرو در روايات آمده است كه انتظار فرج خود فرج است زيرا كسى كه حقيقتا منتظر فرج و ظهور حجت خدا و تاسيس حكومت عدل گستر اوست زندگى خود را بر پايه عدل و داد استوار مىسازد. او انسانى است كه حضور و غيبت امام در نحوه رفتار و سير و سلوكش تفاوتى ندارد و قبل از تشكيل حكومت عدل او چنين حكومتى را در زندگى خود پايدار ساخته است، بنابراين انتظار فرج حقيقى ريشه در معرفت به حق و عدل و ايمان و عشق به آن دارد و آثار آن نيز در عمل نمايان مىگردد و چنين حقيقت اصيل و عميقى با لفظ و شعار به دست نمىآيد و با بى تفاوتى و بى اعتنايى نسبت به مقدمات دينى و رسالتهاى انسانى در تعارض و تناقض است از اين جا نادرستى يك تفسير از انتظار فرج روشن مىشود زيرا بعضى بر اين تصور خام هستند كه انتظار فرج يعنى بى تفاوتى نسبت به آنچه در جوامع بشر مىگذرد و دست روى دست گذاشتن به اميد اينكه امام زمان ظهور كند و آنهارا اصلاح نمايد. انتظار فرج تعهدآفرين و مسؤوليتساز است و با بىتفاوتى و بىاعتنايى به سرنوشت بشر و حقيقت و فضليت منافات دارد. انتظار فرج يعنى:
الف) معرفت امام معصوم و عادل و پيشواى فضيلت.
ب) ايمان به امامت و قيادت رهبرى الهى و عدالت پيشه.
ج) عشق به عدالت وارزشهاى انسانى.
ه) اميد به آيندهاى روشن و نويد بخش.
ك) تلاش براى برقرارى حكومتى عدل پيشه و عدل گستر.
ح) رعايت موازين و قوانين دينى و اخلاقى.
خ) داشتن روحيه تعهد و مسؤوليتپذيرى.
اين انتظار فرج است كه بهترين اعمال و بهترين عبادت است و چنين منتظرى، مقامى عالى دارد و هر گاه در زمان غيبت از دنيا برود به منزله كسانى است كه پس از ظهور حضرت حجت(عجل الله تعالي فرجه الشريف) زنده و تحت فرمان او در راه خدا جهاد مىكنند، (بحارالانوار ج 52 ص 125 - رهتوشه راهيان نور، دفتر تبليغات اسلامى حوزه علميه قم چاپ اول تيرماه 1374 ص 193-190 با تصرف).
5- داستانهاى واقعى بزرگانى را كه با امام زمان(عجل الله تعالي فرجه الشريف) در ارتباط بودند بخوانيم.
در پايان به اين نكته مهم توجه داشته باشيم كه امام زمان(عجل الله تعالي فرجه الشريف) به عنوان «حجت خدا» و «ولىعصر» بر اعمال و رفتار ما آگاهى دارد و بايد خود را در محضر ايشان ببينيم و براى گرهگشايىهاى مادى و معنوى از ايشان به عنوان واسطه فيض الهى درخواست داشته باشيم.
بهترين دعاها در زمان غيبت: دعاى عهد، زيارت آل يس و دعاى ندبه است كه در زمانهاى خاص در طول شبانهروز و هفته خوانده مىشود.
براى آگاهى بيشتر ر.ك:
1- يكصد پرسش و پاسخ پيرامون امام زمان(عجل الله تعالي فرجه الشريف)، رجالى تهرانى
2- ترجمه منتخبالاثر، آيتالله صافى
3- مهدى موعود، ترجمه: على دوانى
4- وابستگى جهان به امام زمان(عجل الله تعالي فرجه الشريف)، لطفالله صافى
5- امام زمان در گفتار ديگران، على دوانى
و درباره ايجاد ارتباط با اهل بيت(عليهم السلام) بايد گفت: هرگونه ارتباط محبت آميز و قلبي بر معرفت و شناخت مبتني است. آشنايي و محبت اگر سطحي و زودگذر باشد، سريع مضمحل و نابود مي گردد. ارتباط و علاقه و محبت به اهل بيت(عليهم السلام) اگر پس از معرفت مقام و جايگاه ايشان(عليهم السلام) به دست آيد، هيچ گاه زايل نشده و هر لحظه فزوني مي يابد و مؤمن را به فلاح و رستگاري و همنشيني با ائمه اطهار(عليهم السلام) در دنيا و آخرت مي رساند.
نخستين گام در راه پيوند با اين بزرگان، شناخت جايگاه آنان در جهان هستي است. زيارت جامعه كبيره از امام هادي(عليه السلام) روايت شده، يكي از بهترين متون درباره امام شناسي است. در فرازهايي از اين زيارت عميق و ارزشمند آمده است: سلام بر دعوت كنندگان به سوي خدا و راهنمايان به سوي آن چه رضايت خدا در آن است. كاملان در محبت الهي و اخلاص ورزندگان در توحيد خدا و آشكار سازندگان امر و نهي خداوند. خداوند شما را براي علم خود برگزيد و براي غيب و نهان خود پسنديد و براي سرورانش انتخاب كرد. خداوند شما را از گناه و ناپاكي دور گردانيد و از فتنه ها ايمني بخشيد، شما هم او را بزرگ داشتيد و ياد و ذكرش را استمرار بخشيديد و به خاطر او در آشكار و نهان مردم را نصيحت كرديد و به راه راست رهنمون شديد وجانتان را در راهش فدا كرديد و بر مصائبي كه در راه او بر شما فرود آمد بردباري ورزيديد. پس هر كس از شما روي گرداند از دين خارج شده و هر كس با شما همراه شد به مقصد رسيد. حق همراه شما و در شما و از شما و به سوي شما است. بازگشت خلق به سوي شما و حساب آن بر عهده شما است. هر كس شما را دوست دارد، خدا را دوست داشته و هر كس با شما دشمني ورزد با خدا دشمني ورزيده است. شما صراط و راه قويم خدا هستيد. هر كس به سوي شما آمد نجات پيدا كرد و هر كس روي گردانيد هلاك شد. خوشبخت آن كسي كه با شما دوست گرديد و نگون بخت آن كسي كه با شما دشمني ورزيد. هر كس پيرو شما شد بهشت جايگاه او و هر كس با شما مخالفت كرد، دوزخ منزلگاه او است. هر كس شما را انكار كرد كافر و هر كس با شما جنگيد مشرك است. كلام و سخن شما نور و امرتان رشد و هدايت و سفارش شما تقوا و كارتان خير و عادت شما احسان و نيكي و روش شما كرم و بزرگواري است. هر كسي آهنگ خدا كند از شما آغاز مي كند و هر كس متوجه خدا گردد شما را قصد مي كند مدح و ثنا و وصف شما از توان من بيرون است. به خاطر شما است كه قطرات باران فرو مي ريزد و به بركت و عنايت شما غصه ها برطرف مي گردد و مشكلات و خطرات زايل مي گردد.
با رعايت توصيه هاي زير، ارتباط بين ما و اهل بيت(عليهم السلام) مستحكم مي گردد:
1. ايجاد معرفت و شناخت از طريق مطالعه تاريخ زندگي و معجزات و مقامات و سخنان حكمت آميز ودعاها و زيارات و فضايل و مناقب آنها.
2. توسل و توجه به بارگاه قدس آن بزرگواران(عليهم السلام) در زمان هاي مخصوص و شاد بودن و غمناك بودن در تولد و شهادت آنها.
3. ايجاد سنخيت روحي بين خود و آنها از طريق تهذيب نفس، ترك معاصي، انجام واجبات و نزديكي هر چه بيشتر به خداوند متعال.