پرسشگر محترم اين سؤال در واقع خود دو بخش دارد:

الف: ميزان راضي بودن خداوند تعالي و ائمه اطهار(ع ), از انسان چيست؟

ب: رمز موفقيت پيمودن راه خدايي و تحصيل رضاي الهي كدام است؟

به عبارتي ديگر چگونه مي توان در اين راه بر نفس و موانع دنيوي غالب و پيروز شد؟ قبل از اين كه به بخش اول پرداخته شود مقدمه اي كوتاه لازم به نظر مي آيد و آن اين است كه رضايت خداوند تعالي و ائمه اطهار(ع ) مراتبي دارد كه رتبه هاي آن وابسته به عبوديت و درجات بندگي بندگان نسبت به خداي سبحان مي باشد, هر درجه اي از عبوديت رضايت متناسب با آن درجه را به همراه دارد.

 جواب بخش اول : بهترين ميزان , يك چيز به نظر مي رسد: انجام وظايف شرعي: هر آن كس در اين وادي بيشتر موفق شد بيشتر تحصيل رضايت كرد. زيرا با هر چه دقيق تر انجام دادن وظايف شرعي, بيشتر فرمان آورنده آن وظايف يعني فرمان خداي سبحان و ائمه هدي (ع ) لباس عمل پوشيده و هر چه بيشتر فرمان آورنده آن وظايف, عملي گشت بيشتر رضايت خداي سبحان و ائمه هدي (ع ) تحصيل شده است. پس اين اولين ميزان بايد هر چه بيشتر با انسان موزون و همگون گردد. مراد از وظايف شرعي اساسي ترين و مهم ترين آن است يعني انجام واجبات و ترك محرمات. براي آشنايي با محرمات به كتاب (گناهان كبيره ) شهيد آيت الله عبدالحسين دستغيب رجوع شود و بطور كلي تمام حركات و سكنات بايد بر وفق رساله عمليه مرجع عظيم الشأن مقلد باشد. در همين باب است اين حديث شريف : عن ابي حمزه الثمالي قال : قال علي بن الحسين (ع ): ((من عمل بما افترض الله عليهم , فهو ]من [ خير الناس .)): امام سجاد(ع ) مي فرمايند هر كس به آنچه كه خدا بر او واجب كرده عمل نمايد, او از بهترين مردم مي باشد, (بحارالانوار, ج 71, ص 195, روايت 7 به نقل از سر الاسراء، علي سعادت پرور, ج 2, ص 65)

و واضح است كسي كه با فعل واجبات و ترك محرمات بهترين مردم شده باشد از منظر خداي سبحان و ائمه هدي (ع ) پسنديده ترين مردم است . اگر در اين وادي كسي موفق شد حتي اين وسوسه ئ قلبي كه شايد خدا و ائمه هدي (ع ) از من راضي نباشند خود, صفاي دل را به هم مي زند و آدم بي صفا مورد رضايت حق تعالي نيست . بنابراين با انجام هر چه دقيق تر واجبات و ترك محرمات بايد رضايت بيشتر را تحصيل كرد و آن وسوسه ئ قلبي را از دل زدود بهترين ميزان همين است و بس ((رضايت و عدم رضايت به همين ميزان برمي گردد.

اما بخش دوم:

1- مجاهده با نفس : در قسمتي از حديثي شريف چنين آمده است: ((... فاما احد الفرضين فمجاهده الرجل نفسه عن معاصي الله عز و جل و هو من اعظم الجهاد...)): امام صادق (ع ) مي فرمايند يكي از دو جهادي كه فرض است مجاهده انسان با نفسش در برابر محرمات الهي است كه آن خود از بزرگترين جهاد به حساب مي آيد, (وسائل الشيعه , ج 11, ص 16, ح 1, به نقل از همان , ج 1, ص 393).

در اين حديث شريف مهار كردن نفس در مقابل گناهان بزرگترين مجاهده شمرده شده است كم انگاشتن اين دستور العمل و رياضت شرعي از ساده لوحي سرچشمه مي گيرد نبايد از آن غفلت كرد.

 2- مراقبه : يعني در طول روز مراقب نفس خود باشد حيطه ئ و محدوده مراقبه همان فعل واجبات و ترك محرمات مي باشد به عبارت ديگر مجاهده أا با نفس را كه گفته شد با مواظبت و مراقبت و عدم تخطي , هر چه دقيق تر انجام گيرد و مراقب نفس باشد كه از محدوده اين مجاهده غافل نباشد در هر كاري و اقدامي با مكثي مختصر ببينيد واجب است حتما" انجام دهيد و يا حرام است حتما" ترك كنيد و يا مباح است كه در فعل و ترك مختار هستيد.

 3- محاسبه : شب كه از كار روزانه فراغت حاصل مي شود بايد به محاسبه ئ اعمال روز پرداخت تا فهميده شود ميزان موفقيت مراقبه مذكور چقدر بوده است هر چه اين محاسبه دقيق تر باشد نقائص كمتر و مراقبه ئ مذكور در طول روز دقيق تر مي گردد. تذكر اين نكته مهم است كه در محاسبه , محدوده مراقبه ئ روز ملاك قرار گيرد يعني همان فعل واجبات و ترك محرمات اينگونه محاسبه كند كه فلان حرف را كه زد قبل از شروع به حرف زدن مراقبه اش را انجام داد كه مثلا" غيبت نباشد و حرف زد يا نه ؟ يا فلان نوار را گوش داد قبل از گوش دادن مراقبه اش را انجام داد كه مثلا" موسيقي حرام نباشد و گوش داد يا نه ؟ هر كاري را با همين كيفيت محاسبه كند تا به تدريج - حداقل بعد از يك سال - به قدري مراقبه اش قوي شود تا هيچ واجبي را ترك نكند و هيچ حرامي را انجام ندهد.

با اين مراقبه و محاسبه از هرزگي و غفلت روزانه گرفته مي شويم و كم كم بر نفس خود چيره مي گرديم و مي فهميم كه دنيا نه تنها با ما لج نكرده است كه مزرعه آخرت هم مي باشد اين اولين و اساسي ترين گام است كه بايد برداشته شود ناگفته پيداست كه نتيجه بخشي آن ارتباط تنگاتنگي با عمل به آن دارد و بدون عمل نبايد انتظار نتيجه داشت .