هر كس را خداوند متعال داخل بهشت كند بلا شك ديگر او را خارج نخواهد كرد و بهشت جايگاه  ابدي اوست و براي مدت آن انتهائي نخواهد بود و اما آنهائي كه داخل جهنم مي شوند پس اگر ذره اي ايمان در دل آنها باشد عاقبت آنها را بيرون مي آورند و به بهشت داخل مي نمايند و  براي هميشه در جهنم نمي مانند مگر كفار  و منافقين و منكر و دشمن ائمه  و براي مدت توقف آنها در جهنم نهايتي نخواهد بود. و اگر كسي بگويد كه عذاب هميشگي در مقابل گناهاني كه در مدت كوتاه عمر خود در دنيا نمودند خلاف عدل است (مثلاً شخص 70 سال گناه كرده ولي تا ابد عذاب مي بيند) درجواب بايد بگوئيم كه  ماندن هميشگي در جهنم در مقابل گناهان صادره از آنها نيست بلكه در مقابل يك امر ثابتي است كه در دنيا كسب نموده اند و هيچ وقت زايل شدني نيست و آن عبارت از نيت دروني و هميشگي آنان در جهت كفر و عناد و شقاوت است چنانچه  ماندن هميشگي مؤمنين در بهشت هم در مقابل امر ثابتي است كه عبارتست از نيات خوب و ايمان و محبت و سعادت .

امام صادق ( عليه السلام ) فرمود : جز اين نيست كه اهل آتش هميشه در آتش هستند براي اينكه نيت آنها در دنيا چنين بود كه اگر در دنيا هميشه باشند هميشه در كفر و گناهكاري باشند و نيز اهل بهشت هميشه در بهشت هستند . چونكه نيت آنها در دنيا اين بود كه اگر هميشه در دنيا باشند با ايمان و مطيع پروردگار باشند پس نيت ها تنها سبب خلود بهشتيان در بهشت و جهنميان در جهنم است .

  در بسياري از آياتي كه وعده جهنم به دوزخيان داده مي‌شود، مدت آن به صورت "ابداً" آمده است‌، اما در آية 23 سوره مباركه "نبأ" اين مدت "احقاباً" به معناي "سالهايي‌" تعيين شده است‌   كه بنا بر برخي تفاسير گنهكاران اهل توحيدند كه گرفتار عذاب الهي شده‌اند كه البته در آن عذاب‌، جاودانه نمي‌باشند و مدتي در آتش هستند و سپس خارج مي‌شوند، گر چه اين مدت بسيار طولاني باشد، چنانكه رسول اكرم‌ فرمود: لايخرج من النار من دخلها حتي يمكث فيها احقاباً; از جهنم خارج نمي‌شود، هر كه داخل شود، مگر آن كه احقابي در آن مكث كند.(همان‌، ص 9.) خلاصه‌، همان گونه كه بيان شد بين آيات شريف قرآن‌، تضادي نيست‌.