يكي از شاخص هاي استقرار تجهيزات، ميز كار است. به همين دليل مي توان ميز كار را به سه قسمت تقسيم كرد.
1- ناحيه يي كه به ندرت از آن استفاده مي شود (قسمت عقب سطح ميز كار)
2- ناحيه يي كه گهگاه از آن استفاده مي شود (قسمت وسط سطح ميز كار )
3- ناحيه يي كه همواره از آن استفاده مي شود (قسمت جلويي سطح ميز كار)
ناحيه اول يا قسمت اول كه سطح انتهايي ميز كار است و به ندرت از آن استفاده مي شود، مكاني است كه فقط جهت نمايش است. اشيايي همچون مانيتور، عكس، ساعت، گلدان، جاي مداد و خودكار، بلندگو يا اسپيكر در اين ناحيه قرار مي گيرند. ناحيه يا قسمت دوم، سطح مياني ميز كار است. در اين ناحيه، اشيايي قرار مي گيرند كه گهگاه از آنها استفاده مي شود. لوازمي همچون تلفن، ماشين حساب و... در اين قسمت قرار مي گيرد اما ناحيه يا قسمت سوم، سطح آغازين يا جلويي ميز كار است و در اين منطقه لوازمي قرار مي گيرد كه همواره كاربرد دارد. اين لوازم مي تواند كيبورد، موس، موس پد و... را شامل شود و البته در مورد ميزكار ذكر اين نكته ضروري است كه ميزهايي كه صفحات جداگانه يي براي صفحه كليد و موس دارند، به هيچ عنوان مناسب كار كاربران نيستند.

يكي ديگر از قسمت هاي مهم مانيتور يا نمايشگر است. مانيتور بايد به صورتي استقرار يابد كه اولاً در ناحيه اول باشد و درثاني دقيقاً روبه روي صورت باشد به گونه يي كه هنگام كار با آن، بتوان بالاترين نقطه مانيتور را مشاهده كرد يا به عبارتي ديگر، چشم كاربر به موازات بالاترين قسمت مانيتور باشد و فاصله مانيتور از چشم كاربر نيز بين 40 و 70 سانتي متر باشد.

كيبورد يا صفحه كليد، يكي از لوازم پركار در كامپيوتر به حساب مي آيد و به جرات مي توان گفت بيشترين تماس بين كاربر و كامپيوتر را كيبورد به خود اختصاص داده است. ذكر اين نكته بسيار مهم است كه صفحه كليد هرگز نبايد در ارتفاعي بالاتر يا پايين تر از سطح ميز كار باشد. به عبارت ديگر، صفحه كليد بايد دقيقاً روي ميز كار و در قسمت سوم و روبه روي مانيتور باشد. در اين حالت زاويه بين بازو و ساعد هنگام كار نبايد از 90 درجه تجاوز كند. نكته ديگر در مورد صفحه كليد، نحوه استقرار مچ دست ها روي آن است. خيلي مهم است كه هر دو مچ كاملاً به موازات هم روي صفحه كليد به نحوي قرار بگيرند كه هر يك سهمي از صفحه كليد را به گونه مساوي تقسيم كند. جمع شدن مچ دست به سمت داخل يا خارج، هرگز اصولي نيست. زاويه گرفتن كف دست از مچ نيز باعث آسيب خواهد شد. نكته بسيار مهم و قابل اشاره، اين است كه ديده شده بسياري از كاربران، پايه هاي زير صفحه كليد را باز مي كنند تا به كيبورد زاويه بدهند. اين كار بدترين حالت براي مچ دست است و بهترين حالت براي كيبورد آن است كه صفحه كليد، كمترين زاويه را داشته باشد.

بعد از كيبورد بيشترين كاربرد را دارد. محل استقرار آن براي كاربران چپ دست، سمت چپ و براي كاربران راست دست، سمت راست و در ناحيه سوم است. ديده شده بسياري از كاربران، موس و موس پد را در ناحيه دوم ميز قرار مي دهند و اين باعث مي شود زاويه بين بازو و ساعد بيش از 90 درجه شود. در مورد مچ دست نيز بايد به اين نكته اشاره كرد كه هنگام كار با موس، دست بايد با موس در يك امتداد باشد يعني خم شدن مچ به سمت چپ يا راست يا بالا و پايين صحيح نيست. محل استقرار انگشتان روي موس نيز به اين قرار است كه سه انگشت وسطي روي موس و انگشت هاي شست و كوچك در دو طرف موس قرار مي گيرند.

يكي از اركان مهم كار با كامپيوتر، صندلي است كه بسياري، از آن به سادگي مي گذرند. يك صندلي خوب بايد داراي اين مشخصات باشد.
-تكيه گاه يا پشتي آن، قابل تنظيم باشد.
- ارتفاع آن قابل تنظيم باشد.
- محل نشستن آن قابل تنظيم به جلو و عقب باشد.
- محل نشستن آن از جنسي باشد كه قابل سر خوردن نباشد.
حداقل داراي پنج پايه باشد البته هر چه تعداد پايه بيشتر باشد، بهتر است و قابليت چرخش 360 درجه را نيز داشته باشد. نكته مهم آنكه صندلي هايي كه داراي تكيه گاه براي دست ها هستند، مناسب نيستند. حال به چگونگي تنظيم صندلي مي پردازيم.
1- درست روبه روي صندلي بايستيد. در اين حالت زانوها بايد با محل نشستن در يك راستا باشند. به عبارتي، زانوها با محل نشستن تماس داشته باشد. در اين حالت محل نشستن تنظيم شده است.
2- روي صندلي بنشينيد. در اين حالت قسمت داخلي زانو با لبه صندلي بايد به اندازه يك مشت جمع شده كاربر فاصله داشته باشد. توجه داشته باشيد كه زانو بايد زاويه يي حدوداً 90 درجه بين ساق و ران داشته باشد.
3- تكيه گاه يا پشتي بايد به نحوي تنظيم شود كه دقيقاً قسمت انحنا يا تورفتگي كمر را پر كند.
در نظر داشته باشيد اگر اين سه مرحله تنظيم شود، به راحتي مي توانيد آن صندلي را براي نشستن انتخاب كنيد.

هنگام نشستن، كف پاها بايد به طور كامل روي سطح زمين قرار بگيرد. در اين حالت دست ها از دو طرف به سمت پايين نگه داشته شود، آرنج ها بايد با سطح ميز در يك امتداد باشد و حتي الامكان هيچ چيزي را زير پاها نبايد قرار داد اما اگر با توجه به موارد يادشده، اختلاف سطحي پيش آمد، مي توان از يك كتاب عريض يا يك سطح مسطح عريض براي زير پاها استفاده كرد كه اين سطح عريض حتماً بايد از عرض هر دو پا بيشتر باشد (دو برابر سطح هر دو پا). لازم به توضيح است كه سطح مسطح فوق، نبايد هيچ زاويه يي داشته باشد.