اعتقادات توحيدى و جهان بينى قرآنى از مبدا تا معاد و اخلاق‏اسلامى را در جامعه تبليغ كنيم و شكوك را برطرف سازيم تا جامعه‏اسلامى از لحاظ اعتقاد و عمل دينى قوى گرديده، فرهنگ اعتقادى وعملى اسلامى بار ور و در برابر تهاجم فرهنگ غرب تا حد زيادى‏نفوذناپذير شود.

بايد با همه عواملى كه اساس عقيده و اخلاق و تربيت اسلامى رامتزلزل مى‏سازد و نمى‏گذارند كه نهال تبليغ و ارشاد فرهنگى به‏ثمر برسد و زمينه گرايش به فرهنگ غرب را ولو در دراز مدت‏مساعد و فراهم مى‏كنند، مقابله شود.

بايد با عوامل مستقيم فساد و ياوران فرهنگ غرب، در صورتى كه‏استعداد پذيرش حقايق را نداشته باشند و نتوانند از ثمرات راه‏اول بهره‏گيرند و خود را اصلاح كنند، شديدا بر خورد شود.

بى ترديد مبارزه با اين پديده شوم بايد بر اساس برنامه‏ريزى‏هاى حساب شده انجام گيرد. در اين برنامه ريزى بايد مواردتوجه دقيق واقع شود.

حوزه و دانشگاه مركز پرورش انسان‏هاى آگاه و تحصيل كرده‏اندو روحانى و دانشجو مى‏توانند در بالا بردن قدرت دفاعى فرهنگى‏جامعه براى مقابله با تهاجم فرهنگى غرب نقشى موثر را ايفاكنند. بايد در اين دو نهاد مقدس و فرهنگى علم زدگى و عشق به‏درك براى كسب شغل از بين برود و روح و انگيزه علم براى خدمت وكسب ايمان و تقواى بيشتر جايگزين گردد; يعنى هدف مدرك نباشد.اگر اين تحول انجام نگيرد، عالم خود را مى‏خواهد نه جامعه ورشد فرهنگ سالم جامعه را. در اين صورت نه تنها نمى‏تواند درتقويت قدرت دفاعى فرهنگ جامعه نقشى داشته باشد، بلكه خود درمعرض خطر متاثر شدن از فرهنگ غرب قرار خواهد گرفت.
وحدت‏حوزه و دانشگاه همواره از سويى مورد عنايت و تاكيد امام‏راحل(رحمت الله عليه) و مقام معظم رهبرى مدّظله العالى قرار گرفته‏است.بدين معناست كه هر دو گروه از علم، ايمان، آگاهى و تعهد اسلامى‏بر خور دار باشند. حوزه خود را از علوم روز و زبان روز بى‏نياز احساس نكند و به‏فرموده امام صادق(عليه السّلام) عالم به زمان باشد تا از تهاجم هواجس‏مصون بماند و ديگران را هم برهاند.
دانشگاه نيز تنها بر علوم‏پايه و تجربى تكيه نداشته باشد و فرهنگ و معارف دينى و قرآنى‏در دانشگاهها جايگاهى رفيع‏تر از علوم پايه و تجربى بيابد واخلاق و تربيت اسلامى بر محيط دانشگاه و زندگى استادان ودانشجويان حاكم شود تا كارآيى علوم پايه و تجربى جهتى سالم‏يابد و سنگرى پايدار در مقابل تهاجم فرهنگى غرب گردد. اگر دردانشگاههاى ما چنين روحيه فرهنگى حاكم نشود، تنها بر علمى وصنعتى در محدوده علوم تجربى بپردازيم و دانشجويان و استادان‏ما خود و برنامه‏هايشان را از اخلاق اسلامى و معارف قرآنى به‏صورت جدى بى‏نياز احساس كنند، هرگز نخواهند توانست قدرت دفاعى‏فرهنگى جامعه را در مقابل يورش فرهنگ بالا ببرند و احيانا خودنيز مبلغ فرهنگ غرب مى‏شوند.
بنابراين، بايد براى تحقق اين‏كارآيى الهى و مقدس به طور جدى سرمايه گذارى شود. روحانى بايدبتواند دين و فرهنگ دينى را با آگاهى به زمان و زبان تبليغ‏كند; به تربيت الگويى و اسوه‏اى عنايت داشته باشد و از وجودخود و زندگى خود الگويى مقدس براى معرفى فرهنگ اسلام بسازد تادر كنار تبيين حقايق، تاثير عملى نيز داشته باشد. دانشگاه هم‏بايد، با استفاده از قدرت و وجهه علمى و دانشگاهى، در پرتونيروى ايمان و باورهاى ماورايى سنگر تدريس دانش و معرف فرهنگ‏غنى اسلام و قرآن باشد و روحيه مقابله با فرهنگ غرب را درتحصيل كرده‏گان افزايش دهد.
همان طورى كه اشاره شد، امروز تهاجم فرهنگى غرب از راه ارائه‏و طرح مكتبهاى فلسفى انحرافى، مانند پلورالسيم، سكولارسيم،اگزيستاسينالسيم، پوزيتولسيم و... به جنگ دين و حقايق ثابت‏معنوى آمده است. كالبد شكافى اين مكتبها و تجزيه و تحليل شفاف و دور از تكلف وتصنع به گونه‏اى كه مردم (نه خواص) در جريان قرار گيرند، ضرورى‏است.
گويندگان و نويسندگان آگاه، مى‏توانند نقاب از چهره زشت اين‏عجوزه‏هاى افسونگر بردارند و سيماى كريه آنها را بشناسانند وبنمايانند. بايد آگاه ساختن جوانان و تحصيل كردگان از اين دامهاى سست‏بنياد از اهم مسايل و برنامه‏هاى فرهنگى روز به شمار رود وتوسعه فرهنگى در كنار توسعه سياسى و اقتصادى تحقق يابد، زيرااگر توسعه فرهنگى فعال و آگاهى‏بخش، براى مقابله با اين مكاتب‏منحرف‏كننده، تكيه‏گاه توسعه سياسى نباشد، ترديدى نيست كه‏حركتهاى سياسى به سمتى كه دشمنان اسلام مى‏خواهند، منحرف مى‏شود.
مى‏گويند فكر سالم يعنى تمام فكر كردن و تمام ديدن. در طرح‏برنامه‏هاى توسعه لازم است‏به زير بنا بودن توسعه فرهنگ اسلامى‏عنايت‏شود; همه جوانب ملاحظه گردد و آزاديها در دايره خدامحورى محدود شوند. نه انسان مدارى. شعارهاى هيجانى غير شفاف وبدون چهار چوب و قابل تفسيرهاى گوناگون، خطرناك است و راه رابراى تهاجم فرهنگى غرب هموار مى‏سازد.
البته با شعار و اهانت و تكفير نمى‏شود به مقابله با نوشتارهاو گفتارهاى مسموم رفت و نظام فرهنگى جهان امروز اين شيوه رانمى‏پذيرد. تجربه نيز ثابت كرده است كه استفاده از فشار براى‏مقابله با ارائه نظرها نتيجه معكوس مى‏دهد و نويسندگان وگويندگان ستمگر و بى تعهد را مظلوم و سر افراز و حمايت‏مى‏نماياند.
بايد تا آنجا كه قانون اساسى اجازه مى‏دهد، ازانتشار نشريات و كتب گمراه كننده جلوگيرى شود و در كنار اين‏اقدامات قانونى، روشنگرى و برداشتن نقاب از چهره زشت اين‏فلسفه‏هاى انحرافى به وسيله محققان انجام گيرد; زيرا اين‏اقدامات فرهنگى هم مقابله‏هاى قانونى را به شكلى شايسته توجيه‏و منطقى مى‏نمايد و هم زمينه رشد اين وسوسه‏ها را از فكر وانديشه جامعه به خصوص نسل جوان، از بين مى‏برد. محققان حوزه و دانشگاه مى‏توانند پناهگاه دستورات در برابرتهاجمات فرهنگى باشند.
اگر فرض را بر اين بگذاريم كه با وجودفرهنگ غنى اسلام زمينه‏اى براى تاثير اين مكتبهاى ضاله نيست‏اين تفكر و تلقى خوشبينانه ما را دچار خسارتهاى غير قابل‏جبران مى‏كند. بايد به واقعيتها توجه نمود. و بر اين گمان‏باشيم كه جامعه به خصوص نسل جوان در مقابل اين وسوسه‏ها و طرح‏فلسفه‏هاى انحرافى آسيب‏پذير مى‏باشند و محققين حوزه و دانشگاه‏با حركت همسو و متناسب با اين تهاجم فكرى و اعتقادى مقابله‏نمايند. حركتهاى فرهنگى نبايد محدود به تبيين فرهنگ اسلامى‏بدون پرداختن به كالبد شكافى فرهنگها و مكاتيب انحرافى دنياى‏امروز باشد با بهره‏گيرى از قرآن همه صاحب‏نظران وظيفه دارند كه‏تبيين (رشد و غى) كنند تنها تبيين رشد راه وصول به سعادت وكمال را براى جامعه هموار نمى‏كنيد.
نكته ديگرى كه در اين رابطه بايد گفته شود اين است كه سعى‏كنيم در مقابله‏هاى فرهنگى آگاهانه و محققانه عمل كنيم. به‏اصول و محتواى اين فلسفه‏ها و مكتبهاى انحرافى احاطه كافى‏داشته باشيم و بدانيم چه مى‏گويند و چه مى‏خواهند تا در مقابله‏تاثيرات مثبت‏بگذاريم نه اين كه هركسى يك مطالعه سطحى از فلان‏نظريه دارد خود را شايسته قلمفرسائى بداند و در اين سالهاى‏اخير شاهد تاثير منفى بعضى از نوشته‏هاى بى مايه در مقابله بانظريه‏پردازان منحرف بوديم.